تاثير قصه گويي

قصه كودكانه و قصه گويي، موضوعي آشنا براي همه ي انسان ها در همه ي روزگاران و جوامع است. انسان ها در سفر و حضر، در غم و شادي، در تنهايي و جمع و حتي در گير و دار جنگ ها و بحران هاي زندگي با قصه همراه و مايوس بوده اند؛ به همين علت، قصه را هم زاد انسان و زمان شكل گيري نخستين قصه ها را روزهاي آغازين زندگي انسان در زمين، مي دانند. قصه، تنها ، فاتح دنياي كودكان نيست بلكه بزرگسالان نيز در لحظه ي شنيدن يا خواندن قصه، درست مثل كوكان، با قصه جاري و همراه مي شوند و صميميت و صفاي كودكانه مي يابند. در كتاب هاي آسماني با شيوه اي خاص،داستان هايي براي عبرت ، تذكر، هدايت و انذار مطرح شده است؛ تورات ، انجيل و قرآن سرشار از داستان هايي هستند از انبيا، اقوام و تمدن هايي كه آمده اند و رفته اند و زندگي آن ها چراغ راه ديگر انسان ها شده است. در دنياي پست مدرن قصه و داستان فضاي آزادي براي عمل كردن به حساب مي آيند به همان سادگي كه داستان فرصتي براي ابتكار عمل دوباره فراهم مي آورد به همين دليل است كه رويكرد هاي داستاني به روان درماني بر اين تاكيد دارند كه قصه ها در چگونگي رفتار و واقعيت هاي ما نقش موثري ايفا مي كنند؛ قصه ها به ما راه حل هايي ارائه مي كنند كه غير منتظره و شگفت انگيزند و در عين حال شدني و مثبت هستند. داستان و قصه نقش بسيار